“ทู้กกกโคนนน….วันนี้ลุงจะมาทำเมนู…” หากใครติดตามช่องของลุงพิท ครัวจิ๋ว ใน TikTok คงคุ้นเคยกับน้ำเสียงในการพากย์นี้เป็นอย่างดี เอกลักษณ์ของเสียงโทนคีย์ต่ำๆ และมีซาวนด์ดนตรีไทยประกอบ เป็นการบ่งบอกให้รู้ว่าลุงพิทพร้อมเปิดครัวทำอาหารแล้วนะทุกคน
ชายวัยกลางคนอายุสี่สิบปลายๆ ผู้ที่ไม่เคยชอบเล่นของจิ๋ว ไม่มีทักษะการทำอาหาร เขารู้แค่ว่าตัวเองรักการถ่ายภาพ ถ่ายวิดีโอและชอบตัดต่อ แล้วอะไรคือจุดเปลี่ยนที่ทำให้ลุงพิทผันตัวเองจากไดเรกเตอร์มาเป็นครีเอเตอร์เต็มตัว ก่อนเราจะชวนทุกคนมานั่งล้อมวง เราเห็นลุงพิทและภรรยาหอบถุงใบใหญ่ ในนั้นเต็มไปด้วยข้าวของเครื่องใช้ในครัวขนาดจิ๋วหลิว ที่ไม่ต้องใช้ไฟฉายย่อส่วนของโดเรมอน แต่มันคือของจิ๋วจริงๆ
ก่อนเราจะชวนทุกคนมานั่งล้อมวง ลุงพิทขอจัดระเบียบครัวให้เข้าที่เข้าทางกันสักหน่อย เอ้า! ถ้าพร้อมแล้วขอเชิญมานั่งกันในห้องครัวจิ๋ว แล้วฟังเรื่องเล่าจิ๋วๆ จากลุงพิทครัวจิ๋วกันนะทู้กโคนนน
จุดกำเนิดครัวจิ๋ว
ผมทำอาชีพกำกับหนังโฆษณามาก่อนแล้วงานน้อยลงเรื่อยๆ เพราะมีออนไลน์เข้ามา จากนั้นก็เรียนรู้แพลตฟอร์ม YouTube ที่สามารถสร้างรายได้จากการทำคลิป แล้วผมวางแผนเกษียณไว้ในอนาคตว่าอยากเป็นชาวสวนอยู่เชียงใหม่ เลยตั้งใจว่าเราจะทำคลิปสอนปลูกผัก จากนั้นก็ไปเทคคอร์สเรียนการทำ YouTube กับครูแม่อาย ซึ่งทำเป็น YouTube ช่องนอกให้คนต่างชาติดู ทำคลิปเกี่ยวกับสตรีทฟู้ด พอเราเริ่มทำมีคนดูเยอะขึ้น เพราะเป็นช่วงที่มีโควิดแล้วอินเดียปิดประเทศ เขาทำสตรีทฟู้ดอินเดียไม่ได้ ซึ่งอินเดียเป็นประเทศที่ครองตลาดเรื่องสตรีทฟู้ดอยู่แล้ว พอเราเริ่มทำสวนทางกับอินเดียที่เขาหยุดทำ เลยได้ยอดคนดูมา 70 ล้านวิว หลังจากนั้นก็มีคนทำตามหลายพันคน ผมคิดแล้วทำสตรีทฟู้ดมันไม่มีจุดแข็งของตัวเอง เวลาไปร้านอาหารทุกคนได้ของเหมือนกันหมด
เลยกลับมาคิดว่าหาอะไรทำที่คนอื่นทำตามได้ยากน่าจะดีกว่า มีเชฟกระทะยักษ์ กระทะจิ๋ว ถ้าเราทำของใหญ่มีต้นทุนที่สูง เพราะฉะนั้นครัวจิ๋วคือคำตอบ ทำบนแพลตฟอร์ม YouTube ชื่อ Mini Food Cooking กลับไม่ Success เนื่องจากเราเอาวิธีการทำโฆษณามาเป็นแนวทาง เป็นคลิปสั้นแต่คนดู YouTube ชอบดูอะไรยาวๆ แล้วการทำแต่ละคลิปมันเหนื่อย ใช้เวลาทั้งวันก็เลยหยุดเอาไว้ บวกกับโควิดซา งานโฆษณากลับมา สักระยะโควิดระบาดอีกรอบ แล้วเป็นช่วงที่แพลตฟอร์ม TikTok เข้ามาก็เลยลองเอาคลิปปลูกผักที่เราทำใน YouTube ไปลง คนก็เริ่มตามเยอะขึ้น แล้วผมมีคลิปครัวจิ๋วอยู่ก็เอามาลง ปรากฏว่าผลตอบรับดีมาก คนดูเป็นล้าน มีคนติดตามหลักแสนใน 1 สัปดาห์ จากนั้นผมเลยตัดสินใจเปิดอีกช่องหนึ่งสำหรับลงครัวจิ๋วโดยเฉพาะ
ครัวจิ๋วทำจริง กินจริง
ครัวจิ๋วของผมทำจริง กินจริง เพราะฉะนั้นของต้องโดนไฟจริง อุปกรณ์ส่วนใหญ่เป็นกระดาษ เราก็ต้องประยุกต์ ต้องไปหาของที่โดนไฟได้จริง อย่างกระทะทำมาจากทัพพีญี่ปุ่น เป็นทรงวอค (Wok) เราตัดด้ามออกแล้วเอาดินไทยมาต่อเป็นด้ามเล็กๆ เพื่อจับได้ไม่ร้อนมือ เราไปเจออะไรที่ใช้ได้ก็เอามาทำหมด ไม่ว่าจะเป็นของเล่น ของที่ระลึก เครื่องเงินของญี่ปุ่นที่เป็นจี้กรรไกร ช้อน ส้อม หรืออย่างที่รองแก้วน้ำสเตนเลสเราก็เอามาเชื่อมทำเป็นกระทะแบน ใช้สำหรับทำหอยทอด หรือเด็กๆ เรียกร้องอยากให้ทำหมูกระทะเราก็เอาฝาก้นกระป๋องน้ำอัดลม แล้วเราก็ทำเป็นคลิปสอนไปด้วยในตัว
ส่วนวัตถุดิบหาตามตลาดสดบ้าง ในสวนบ้าง เราใช้ของจริงหมด แต่ต้องคัดเลือกที่เป็นขนาดเล็ก และใช้คัตติ้งหลอก มันเป็นทักษะของการถ่ายภาพ หรือการหยิบไข่จิ๋วที่ทำจากดินไทย แต่ตอนที่เราตอกไข่เราใช้ไข่นกกระทา ซึ่งตรงนี้เป็นเรื่องของเทคนิค
ทำทุกอย่างด้วยมือถือเครื่องเดียว
ผมแค่อยากบอกว่าใช้แค่มือถือเครื่องเดียวก็ทำได้ง่ายด้วย ถ่ายเองคนเดียว ตัดต่อคนเดียว ใครจะทำก็ได้ มีแค่มือถือกับขาตั้งกล้อง แล้วเรานำความรู้จากสายอาชีพโปรดักชันที่เราถนัดมาใช้ในการทำคอนเทนต์ เราทำโฆษณา ทำหนังอาหาร เราถ่ายฟู้ดช็อต เรารู้ว่าถ่ายอย่างไรถึงจะดูน่ากิน มีคอนเซ็ปต์ที่แตกต่าง มีการเล่าเรื่องมีสตอรี่ นำเหตุการณ์ปัจจุบันหรืออะไรที่เป็นกระแสมาเล่นกับการทำอาหารเพื่อให้มันดูน่าสนใจมากกว่าแค่การทำเมนูๆ หนึ่ง หยิบเอาเรื่องราวของคนมาเชื่อมโยง ดูแล้วก็เพลิดเพลิน คนจดจำเราได้
ไม่ใช่แค่คอนเทนต์สนุกๆ แต่อยากให้อาหารไทยกลายเป็นซอฟต์พาวเวอร์
เราอยากเป็นซอฟต์พาวเวอร์ที่เผยแพร่เอกลักษณ์ของครัวไทย และอาหารไทย เราว่า Visual มันสวยดี การจะทำคอนเทนต์เฉยๆ มันก็อย่างหนึ่ง แต่ถ้าทำแล้วประเทศชาติได้อะไรก็ดี หรืออย่างคลิปที่ผมทำข้าวเกรียบว่าว ซึ่งญี่ปุ่นเอาโมจิมาปิ้งเตานั่งล้อมวงกัน แล้วทำไมเราไม่ทำบ้าง เพราะของเราก็มี ผมก็พยายามใส่เรื่องพวกนี้ลงไปด้วย ไม่ใช่แค่ความสนุก แต่อยากให้เขาได้ซึมซับเกี่ยวกับวิถีไทยเข้าไปด้วย หรือเกิดวันไหนอยากกินสปาเกตตี อาหารฝรั่งเราก็ทำอาหารฟิวชันผสมกับอาหารไทยเข้าไป
ตอนนี้นอกจากจะมีครัวไทย ก็ยังมีครัวฝรั่ง ครัวญี่ปุ่น แล้วผมก็ทำให้ว้าวขึ้นด้วยการทำรถเข็นอาหารตามสั่งขึ้นมา สามารถเข็นไปที่ไหนก็ได้ จังหวัดไหนก็ได้ ไม่ใช่แค่ครัวจิ๋วที่ทำอาหาร แต่อยากให้เป็นงานอาร์ตที่สมมุติว่าผมเข็นไปถนนแพร่งภูธรต่อโปรเจกเตอร์เล่านิทานผ่านครัวจิ๋ว ผ่านรถเข็นจิ๋ว ทำอาหารไฟลุกให้เด็กๆ เห็นของจริง ซึ่งมันเป็น Exhibition Art อย่างหนึ่ง มันเสริมพาวเวอร์อย่างที่เราตั้งใจไว้
ภาพในหัวที่ผมคิดเอาไว้นะว่าอยากไปที่หอไอเฟล ฉากหลังมองเห็นหอไอเฟล แล้วมีรถเข็นจิ๋วตุเลงๆ เข็นเข้ามาในฉาก แล้วกางร่ม ทำหอยทอดที่หอไอเฟล ต่างชาติจะต้องว้าวแน่นอน แล้วในรายละเอียดของรถเข็นจิ๋วทุกอย่างมันเป็นของจริง อย่างเช่น รถเข็นจิ๋วก็มีร่มที่มีเชื้อราเกาะเต็มร่มแล้ว หน้าตู้กระจกมีนางกวัก มียันต์เซียนแปะ มีภาพมอส อ้อมที่ขึ้นปกนิตยสารเธอกับฉัน ทาทา ยังขึ้นปก THE BOY หรือโปสเตอร์เนสกาแฟที่มีอังคณา ทิมดี เป็นพรีเซนเตอร์ คือมันมีความวินเทจที่ใส่เข้าไปแล้วคนสมัยใหม่ก็เข้าใจได้ ผมว่าความสนุกมันเกิดจากสิ่งที่เราคาดไม่ถึง
เราอยากเห็นลุงพิทครัวจิ๋ว เข็นรถเข็นอาหารตามสั่งจิ๋วไปเฉิดฉายไกลถึงต่างแดน ถึงแม้จะเป็นเรื่องราวจิ๋วหลิว แต่หากทำได้จริง สิ่งเหล่านี้คือซอฟต์พาวเวอร์ที่ส่งให้อาหารไทย วิถีไทยได้ขจรขจายไปทั่วโลกได้อย่างยิ่งใหญ่ทีเดียว
ลุงพิท ครัวจิ๋ว
https://www.facebook.com/pittminifoodcooking/
